Σκοπός του μαθήματος είναι η εισαγωγή στη μελέτη του πόνου. Ο πόνος αποτελεί μια υποκειμενική αίσθηση και είναι ο πιο σημαντικός μηχανισμός άμυνας του οργανισμού και το πιο πρώιμο στοιχείο της φύσης που έχει σχέση με τη νοσηρότητα.

Παρόλο που αποτελεί μια πανανθρώπινη εμπειρία είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί με σαφήνεια. Ο πόνος εξυπηρετεί μια βιολογική-προστατευτική λειτουργία.

Σηματοδοτεί την παρουσία επικείμενης ή ενεργού βλάβης εντός του σώματος και επιτρέπει έτσι στο άτομο να αποφύγει τη βλάβη ή την επιδείνωσή της.

Αυτό έχει ευνοϊκή επίδραση στον οργανισμό μόνο για περιορισμένη περίοδο. Η παράταση όμως μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα.

Παράλληλα, ο πόνος προκαλεί πολύπλοκες νευροορμονικές και ψυχολογικές απαντήσεις, που αρχικά βοηθούν στη διατήρηση της ομοιόστασης.

Εάν όμως είναι εκτεταμένες ή παρατεταμένες μπορεί να οδηγήσουν σε νοσηρότητα και θνησιμότητα. Το περιεχόμενο του μαθήματος έχει ως εξής:

1. Η θέση του πόνου στο εκάστοτε “σύστημα κοινωνικών αξιών”. Ορολογία – Ταξινόμηση -Εκτίμηση του πόνου,
2. Φυσιολογία – Παθοφυσιολογία του πόνου.
3. Μη οπιοειδή – Τοπικά αναισθητικά,
4. Οπιοειδή,
5. Φάρμακα “συνοδά” των αναλγητικών Ι,
6. Φάρμακα “συνοδά” των αναλγητικών ΙΙ,
7. Αλγαισθητικός πόνος: περιεγχειρητικός πόνος,
8. Νευροπαθητικός πόνος: ειδικά επώδυνα σύνδρομα Ι,
9. Νευροπαθητικός πόνος: ειδικά επώδυνα σύνδρομα ΙΙ,
10. Καρκινικός πόνος,
11. Φαρμακευτική προσέγγιση του πόνου: πολυπαραγοντική αναλγησία,
12. Μη φαρμακευτική προσέγγιση του πόνου,
13. Ο πόνος στα παιδιά.